Sahranjen vladika Lavrentije

Ne smemo da budemo prepreka rastu Crkve. Crkva mora da raste i niko od nas nije važniji od nje – prisjetio se patrijarh Porfirije riječi koje mu je vladika Lavrentije uputio prilikom njihovog posljednjeg susreta.

U Sabornom hramu svetih apostola Petra i Pavla u Šapcu, u srijedu, 26. januara, Svetu liturgiju služio je Episkop banatski Nikanor, neposredno prije opijela i sahrane Episkopa šabačkog Lavrentija (1935-2022). Vladici Nikanoru sasluživalo je osam arhijereja i brojno sveštenstvo, a učešće u evharistijskom sabranju uzelo je i mnoštvo vjernog naroda koji se okupio kako bi se oprostio od svog pastira.

Zemni ostaci blaženopočivšeg vladike, po završetku opijela kojim je načalostvovao Njegova Svetost patrijarh srpski Porfirije, prenijeti su u manastir svetog vladike Nikolaja u Soko Gradu i tamo sahranjeni.

U besjedi po opijelu, Njegova Svetost patrijarh rekao je da smo prizvani iz nebića u biće ne da bismo kao takvi živeli u horizontali biološki život koji bi mogao biti ispunjen stvaralaštvom i raznim dometima u svim oblastima našega postojanja, nego da smo iz nebića u biće pozvani kao strijela koja je ispaljena u vječnost.

Episkop Lavrentije – liturg, služitelj i pastir

”Mi hrišćani smrt i ne vidimo kao izvor potpunog besmisla. Smrt ne vidimo kao konačno i krajnje o sebi što možemo da kažemo, nego vidimo kao sastavni deo našega postojanja, u isto vreme Hristom i kroz Hrista prolazak u tajnu budućeg veka”, kazao je patrijarh Porfirije.

Poglavar Srpske Pravoslavne Crkve rekao je da bi se o blaženopočivšem vladici mogle napisati knjige, ali i da bi se istovremeno sve moglo sažeti u nekoliko rečenica. Kazao je da je episkop Lavrentije bio liturg, služitelj i pastir, a u isto vrijeme i ”sve ono što te dve reči obuhvataju. Služio je na svakom mestu zemljinog šara, apostolski delovao osnivajući, baš kao i apostol Pavle, crkve i crkvene zajednice od Evrope pa sve do Australije”.

Iz nebića u biće pozvani smo kao strijela koja je ispaljena u vječnost

Patrijarh je kazao da nije postojao čovjek koji je episkopu Lavrentiju po bilo čemu mogao biti dalek. ”Čak i oni koji su ponekad upućivali oštre reči na njegov račun, ne razumevajući tajnu njegovog služenja u smirenju i ljubavi u odnosu na svakoga čoveka, i oni su njegovom srcu i njegovim molitvama bili bliski”, kazao je.

”Imao sam blagoslov da pre manje od mesec dana, zajedno sa Episkopom sremskim, posetim vladiku Lavrentija. Došli smo da bismo ga utešili u njegovoj bolesti i nemoći, a sami smo otišli obnovljeni i sa velikom duhovnom snagom i entuzijazmom. Otišli smo otvorenih očiju, uma i srca kako bismo razumeli rečenicu koju nam je rekao, moleći da mu se dodeli neko da mu pomaže. Tada je kazao: ‘Mi ne smemo da budemo prepreka rastu Crkve. Crkva mora da raste i niko od nas nije važniji od nje”, kazao je Njegova Svetost prisjećajući se svog posljednjeg susreta sa Episkopom šabačkim.