Nekadašnji Manastir Bršljanac nalazio se u planini Gariću (Moslavačka gora ) između sela Bršljanice, Kutinice, Podgarića i Malog Prokopa.

Ovaj Manastir zvao se najpre Kutina ili Kutinica jer je prvobitno bio sagrađen između sela Krajiške i Paorske Kutinice na paorskom zemljištu. Kad se Manastir preselio ovamo, gde se danas nalazi kapela a to je bilo četrdesetih godina XVIII veka, počinje se on zbog blizine sela Bršljanice nazivati Bršljancem. Manastir se ponekad zvao i Garjevica po planini u kojoj se nalazio.

Srpska naselja ojačala su u Moslavini 1690, kad je general Kapara u maju te godine doselio ovamo mnoge Srbe iz naših južnih krajeva. Najveća grupa od 6000 Srba krenula je iz užičke okoline, pa je vrlo verovatno jedan deo tih Srba naseljen u Moslavini zajedno sa onim doseljenicima koji su došli iz Bosne. Tada su naseljena sela oko Vukovja, Stupovače, Pašijana i Mikleuške. 1715. godine pojavljuje se u ovom kraju kaluđer Gavrilo Popović koji sam u planini između dve Kutinice poče graditi mali manastir od drveta na zemljištu grofa Erdeli. Crkvu je posvetio Svetom Đurđu.

Ne priznavajući jurisdikciju tadašnjeg marčanskog unijatskog episkopa, Gavrilo se obratio karlovačkom mitropolitu Vikentiju Jovanoviću, koji mu je 4. decembra 1719. dao gramatu na parohiju pri crkvi Sv. Đurđua sa selima Mikleuška, Selište, Stupovača, Vukovje, Čaire, Bršljanica, Dišnik, Popovac, Podgorje, Pašijan i Kutina.

K ovome retko duhovnom i čestitom kaluđeru pridružio se i mladi kaluđer Vasilije Polimac-Paprica rodom iz sela Grmušani na Baniji a postižen u manastiru Komogovina. Čim su izgradili crkvicu i najnužnije zgrade otvorili su Gavrilo i Vasilije 1724. u svom manastiru školu u kojoj se učilo oko tridesetoro srpske dece. Tu se nije radilo samo o učenju i spremanju monaškog podmlatka već o obučavanju pismenosti dece iz širih narodnih slojeva. Iz njihove škole svakako će biti onaj Simeon đak iz Bršljanice, kao i kuveždinski đakon Anatolije Petković.

Podizanjem crkve Svetih Arhanđela u Maloj Bršljanici i crkve Svetog Tome u Dišniku sužavala se manastirska parohija i svela na sela Podgarić, Čaire i Kutinicu. Međutim to nije umanjilo značaj manastira, koji se 1741. godine nemajući mira na grofovskom zemljištu ni mogućnosti za ekonomski razvoj, seli odnosno premešta, na krajiško zemljište dublje u planinu Garjevica između sela Podgarića i Male Bršljanice. Kaluđer Vasilije govori da se na tom zemljištu uz pomoć vernog naroda podiže crkva. 1745. godine Princ Hildburgshauzena kako ga naziva Vasilije priznaje i dopušta osnivanje manastira.

Međe manastira u tom pismu bile su između međe kutinske, Podgarića i Bršljanice. Nova manastirska crkva bila je posvećena Svetom Nikoli a ranija crkva Svetog Đurđa postala je manastirska kapela. Duhovnih Gavrilo skupljao je pomoć tokom gradnje manastira i po drugim eparhijama Temišvarskoj, Bačkoj. 1750 godine dobili su dozvolu od Mitropolita da mogu skupljati priloge i u Aradskoj eparhiji. Kada je manastir bio sagrađen Gavrilo je umro a na njegovom mestu nasledio ga je Vasilije Polimac.Tako je 1755. u manastiru Bršljanac bilo čeitri kaluđera koji su zajedno sa svojim duhovnikom Vasilijem izgrađivali i ulepšavali manastir.

Manastir je imao dosta prriložnika među kojima je bio imućni cincar Andrija Mesale-Mesarević iz Ivanić grada koji je priložio časnu trpezu čija ploča leži na pet vrlo ukusno urađenig stubova od crvenkasto-smeđeg mermera. Priložio je i zlatni putir koji se kasnije nalazio u seoskoj crkvi u Bršljanici, gde se danas nalazi i časna trapeza. Ikonostas je 1773. godine izradio « moler « Lazar koji je kasnije bio i u manastiru Pakri i tamo pomagao Vasiliju Ostojiću na izradi ikonostasa. Upravo kada je uređivanje manastira privođeno kraju umro je i drugi osnivač duhovnik Vasilije Polimac 29.decembra 1773 godine.

Upravu je dobio jeromonah Teofilo Božić koji se iz pisanih dokumenata potpisivao kao « naslednik jeromonah «. Ovaj manastir, u ovom periodu svog postojanja imao je jak duhovni centar i stecište svih željnih religiozne utehe čime je i stekao veliki ugled i mnoge priloge za svoje izdržavanje. Posle smrti jeromonaha Teofila, u manastiru je ostao sam jeromonah Rafailo kao jedino svešteno lice.

U vreme austrijske carice Marije Terezije već se uveliko radilo na redukciji manastira, kojoj ni ovaj u istinu duhovni centar nije odolio. Manastir Bršljanac nije ispunjavao nijedan od dva glavna uslova: niti je imao osam monaha niti dovoljno zemlje za njihovo izdržavanje. General Klefeld oko 1769. godine uzeo je svo zemljište koje je manastir uživao. Manastiru je 1776. godine uzeta i parohija i pripojena bršljaničkoj parohiji.

Na Sinodu držanom 1774. predviđeni su Pakračkoj eparhiji za ukidanje manastiri Sveta Ana, Drenovac i Bršljanac. Nekoliko puta sveštensto ovog kraja slalo je molbu za ukidanje odluke o ukidanju manastira Bršljanac ali bez uspeha. Aparat apsolutističke države nije mario za molbe sveštensta i naroda ovoga kraja iako su davali garancije za opstanak manastira tako da je general Gurecki iz Bjelovara tražio od Mitropolita Vidaka 1779, da se kaluđeri manastira Bršljanca konačno presele u Manastir Lepavinu. Akt o pripajanju Bršljanca Lepavini sačinjen je 9. septembra 1779. godine. Manastir je posle preseljenja kaluđera opustio, služilo se samo o hramovnim slavama.

Tako 1840. već u Bršljancu nije pored crkve bilo više nikakve zgrade gde bi se narod sklonio kad tamo dođe. Ćelijsko zdanje je porušeno i materijal od njega upotrebljen je za gradnju oficirske štacije u Stupovači. Komisija, koje se te godine sastala imajući u vidu samo materijalne interese, odlučila je da se crkva sruši. Komisija je naredila seljanima da dođu da ruše manastir, seljani su došli bez potrebnog oruđa odbivši da to urade, te su bili bičevani. Na kraju vlast je sama srušil crkvu manastira Bršljanac.

Kakav je bio izgled manastira-ne znamo. Zna se da je bila zidana od tesanog kamena. Bila je duga 8 hvati i jednu stopu a široka 4. Imala je zidani zvonik sa dva zvona. Njen kamen uzidan je u današnju crkvu u Bršljanici u kojoj se nalazi i manastirska časna trpeza, ikonostas i loš po neke ikone, utvari i knjige. Njegov ikonostas slikao je «moler» Lazar, veoma je srodan sa ikonostasima Grabovanovim i drugih našim slikara tog vremena.

Na manastirskom crkvištu podignuta je kapelica, a posle rata 1991- 1995.g. obnovljena je i služi se povremeno. Sveštenik iz Velike Bršljanice podigao je drveni trem ispred kapele 2007.godine.